Z maszyny o zębatych kołach, wielkich przekładniach i kilometrach pasów transmisyjnych niczym mała śrubka wypada, grany przez Chaplina, robotnik. Wycieńczony pracą i załamany nowym sposobem podawania pracownikom posiłków – przez rurkę do ust, ląduje w zakładzie psychiatrycznym. Wyleczony ponownie trafia do zakładu zamkniętego, tym razem karnego, gdy podczas nielegalnej demonstracji nieopatrznie podnosi z ulicy czerwoną szmatę.

Chaplin w swoim ostatnim niemym filmie, nakręconym po latach Wielkiego Kryzysu a w przededniu II wojny światowej, pokazuje, jak przeciętny, prosty człowiek nie ma zbyt wielkiego wyboru w życiu. Doświadcza albo morderczej pracy, albo głodu i więzienia. Wyrwać go z tego mechanizmu może wyłącznie miłość; taka jaka w filmie spotyka Trampa i poznaną przez niego, bezdomną dziewczynę (Paulette Goddard). Po wielu upokarzających pracach, kradzieżach z głodu i nocach w więzieniu idą razem za rękę, dając nadzieję, że w okrutnej rzeczywistości „dzisiejszych czasów” jest miejsce na szczere uczucie.